Ik ben autodidact. Alles wat ik doe en kan heb ik zelf ontdekt en past bij me. Dit geldt ook voor de diverse technieken die ik beheers en gebruik; inkt, potlood, verf, pastel en houtskool (al of niet gecombineerd).
Het zijn nooit bewuste keuzes, Het ontstaat vaak ter plekke, op het moment zelf, als ik iets begon te creëren.
Zonder het eindresultaat te kennen volg ik mijn gevoel en blijf ik voelen. Gevoel en voelen zijn twee verschillende leidraden.
Beide voor mij onmisbaar en betrouwbaarder dan al het andere dat ooit als feit werd gezien of aangenomen.
Binnen het tekenen en schilderen leg ik mij, tot nu toe, voornamelijk toe op de portretkunst en taferelen. Dit is nooit een bewuste keuze geweest, maar meer een ontwikkeling die natuurlijk plaatsvindt. Wie weet dat de toekomst mij ook (meer) landschappen, stillevens en, wie weet, nog abstractere of figuratieve variaties op een zelfde thema laat ontdekken.
Ik heb nooit de ambitie gevoeld om een kunstenaar te zijn. Dit kwam, plotseling, even wonderlijk als mijn herstel, opeens waren ze er. Allebei. Apart, maar ook samen, optrekkend, in een baan naar voren, gericht op wat zal zijn. Alsof het een het ander zoekt, vindt, nodig had en heeft.
Drijfveer
Neen. En ja. Ik ben van mening dat de meest fundamentele dingen in het leven een ongrijpbaar karakter hebben die met geen woorden zijn te raken. Toch ligt mijn inspiratie tot het tekenen, schilderen, schrijven en ontwerpen dicht bij het zichtbare en voelbare, en die twee voeden mij, steeds weer opnieuw. Ze laten mij continue ontdekken, zoeken, combineren en mijzelf verplaatsen op doek en papier.
Voor mij, een reden van bestaan en tot geluk, even ongrijpbaar als de inspiratie zelf.
댓글